Z pewnym sentymentem patrzę na siebie jako nastolatka, który tak jasno czuł, że świat jest czarno-biały. Bardzo łatwo osądzałem i zaciekle ich broniłem. Przypuszczam, że mój talent Intelekt, mocno się wtedy kształtował. Pozostałości czarno-białego widzenia mam do dzisiaj. Co ciekawe kieruję je na siebie, przez co utrudniam swoje życie w kilku obszarach. Uczę się nie myśleć zero-jedynkowo, nie patrzeć czarno-biało, bo dla mnie jest to prosta droga do zamęczającego mnie perfekcjonizmu.
