Uważność można ćwiczyć na wiele sposobów. Na przykład jedząc, kiedy nabieram na sztuciec kolejną porcję jedzenia, dopiero jak przełknę poprzednią porcję. Wydaje się proste, ale jest trudne. Zwłaszcza dla kogoś, kto przez wiele lat musiał zdążyć zjeść obiad na stołówce w czasie przerwy między lekcjami. Taki sposób jedzenia wymaga ode mnie dużego skupienia. Przy okazji jeszcze bardziej doświadczam smaku tego co jem.
Zauważam ostatnio coraz więcej osób robiących podobne rzeczy co ja. Z jednej strony po prostu jest więcej certyfikowanych trenerów, z drugiej im więcej z czymś pracuję tym bardziej to dostrzegam. Jest to znany błąd poznawczy, w który wpadam. Mój sukces polega na tym, że zauważyłem kiedy zacząłem się tym martwić i zmieniłem sposób myślenia. Każdy wnosi do działania swoją osobowość. Jest tylko jeden Dominik.
W starym dowcipie żydowskim, rabin radzi jak rozwiązać problem małej ilości miejsca w domu – sugeruje żeby kupić kozę, poczuć jak jest ciasno i głośno z dodatkowym domownikiem, potem sprzedać kozę i poczuć ulgę, że mamy więcej miejsca. Trochę czuję się jak w tym dowcipie. Nic mnie nie bolało, i nawet tego nie zauważałem. Zachorowałem i źle się czułem. Wyzdrowiałem, i cieszę się z tego, że dobrze się czuję. Cieszę się z tego, czego wcześniej w ogóle nie zauważałem.
Czasami siedzę przed ekranem i patrzę na pusty dokument. Przez chwilę boję się, że nic nie wymyślę. Zamykam na chwilę oczy i czekam na pierwszą myśl. Prędzej lub później pojawia się. Siadam i piszę. Mamy wiele do powiedzenia, czasami tylko trzeba pozwolić sobie na ten moment pustki, w której może pojawić się myśl.
NVC, czyli porozumienie bez przemocy to bardzo przydatny i skuteczny schemat komunikacji. Siedzę w kolejce u lekarza i ćwiczę go sobie w głowie. Obserwuję ludzi, zastanawiam się jak oni widzą sytuację, w której jesteśmy. Nazywam emocje. Przede wszystkim nazywam ich potrzeby. Takie ćwiczenia pomagają mi potem stosować NVC na co dzień.
