Pociąg jest opóźniony 70 minut. Na zewnątrz jest 33 stopnie. Klimatyzacja w pociągu jest zepsuta.
Czuję, że zaczynam się denerwować. Zauważam to. Mam okazję zrobić stoickie ćwiczenie w wybieraniu tego na co mam wpływ i na co wpływu nie mam.
Przy nauce bardzo wielu rzeczy widziałem ten powtarzalny schemat.
Nie umiem.
Nadal nie umiem, ale już widzę czego nie umiem.
Zaczynam trochę ogarniać.
Wciąż nieźle ogarniam, ale nie widać dalszego postępu.
Mam to – nagle złapałem o co chodzi i umiem!
Wszystko co myślimy o czymkolwiek co wiemy jest modelem. Każda mapa, książka, baza danych, słowo są modelami. Każdy model jest pewnym uproszczeniem rzeczywistości. Żaden z nich nie jest „rzeczywistością”. Kiedy sobie to uświadamiam, zanim zareaguję na coś, to zadaję sobie pytanie o model jakiego używam. Czasami używany model jest dla mnie pomocny, a czasami zbytnio upraszcza lub zaciemnia, to jak patrzę na świat.
Czasami nie jest ważne gdzie jestem. Ważniejsze staje się z kim tam jestem. Byłem na koncercie, na którym było świetne show. Muzycznie, to nie było do końca coś, co byłoby moim pierwszym wyborem. Ale zapamiętam ten wieczór, jako świetny czas z synem i bliskimi znajomymi. Zapamiętam emocje związane z byciem tam razem.
Bardzo często rozmawiam z osobami mądrzejszymi ode mnie. Wiedzą więcej ode mnie, szybciej łączą wątki, mają większą swobodę w analizowaniu danych itd. Kiedyś takie rozmowy mnie stresowały, bo widziałem rozdźwięk między ich wiedzą i moją. Na szczęście nauczyłem się w takich rozmowach włączać ciekawość – nie boję się zadawać pytań. Dzięki temu mogę rozmawiać z bardzo różnymi ludźmi. Każda taka rozmowa może być dla mnie rozwijająca.
