Zdarzało mi się iść za późno spać. Powody były różne, w większości przypadków związane z czytaniem książki lub oglądaniem czegoś w telefonie. Nie ma niczego złego w czytaniu i oglądaniu. Jednocześnie wiem, że dla mnie sen jest ekstremalnie ważny i chcę spać co najmniej 7 godzin. Rozwiązanie było proste – nie czytam i nie oglądam w łóżku. Dużo częściej kładę się spać o odpowiedniej dla mnie godzinie.
Wiem, że warto zacząć od podstawowej funkcjonalności. Pracowałem tak przez lata. Czytam o tym w książkach. Jednak kiedy pracuję nad swoim produktem, w jakiś magiczny sposób, jest łatwo o tym zapominam. Chcę od razu zawrzeć wszystkie możliwe opcje, choć wiem, że to nie służy rozwojowi. Usiądę, odetchnę i zacznę od mini wersji, od podstawowej funkcji.
Niektóre książki czytam więcej niż raz. Zwykle robię to gdy książka mnie bardzo zaciekawi, a ja czuję, że nie wszystko z niej wyciągnąłem. Tak jest tym razem z „Firma, czyli Ty” Paula Jarvisa. Czytając ją po raz kolejny dopisuję notatki do wcześniej zaznaczonych fragmentów, niektóre rzeczy zauważam po raz pierwszy. Zaskakuje mnie jak wiele jest tych drugich, po raz pierwszy dostrzeżonych. Aż jestem ciekawy ile rzeczy nie zauważam w innych książkach.
Moje najlepsze relacje to takie, w których mogę być w czyimś towarzystwie i czasami po prostu nie rozmawiać. Ta cisza wtedy nie jest dla nikogo trudna. Cudownie móc z kimś siedzieć albo gdzieś iść, być razem i nie musieć zagadywać ciszy. Rozmowa jest wtedy wyborem, a nie koniecznością. Cudownie jest móc pomilczeć z bliską osobą. Jak w wierszu „Rozmowa bez słowa”:
„Z tobą choćby pomilczeć
Jakże jest ciekawie”.
Nie oddam bo to moje. Bo ja muszę to zrobić. To nic, że nie robię tego od roku, ale nie oddam. Mniej więcej tak u mnie wyglądał i czasami wciąż wyglada proces myślowy przy oddawaniu zadań innym. Na szczęście zacząłem to robić cześciej. Efekty są tak dobre, że deleguję coraz więcej zadań.
