Źródłem mojego optymizmu jest wdzięczność. Nie ja wymyśliłem to zdanie. Zobaczyłem taki napis na zdjęciu kubka na Instagramie. Ujęła mnie ta myśl swoją prawdziwością. Od dawna, codziennie zapisuję w dzienniku za co jestem wdzięczny danego dnia. Im więcej dostrzegam rzeczy za które jestem wdzięczny, tym bardziej optymistycznie jestem nastawiony do świata.
Piję kawę z kubka. Mam swoje ulubione. Są to prezenty od bliskich mi osób i kiedy z nich korzystam to uśmiecham się. Oprócz tego, że te kubki są po prostu ładne, to przypominają mi o tych osobach. Czasami jest to pretekst, żeby do tych osób się odezwać. Kubki łączą ludzi!
Prowadzenie działalności gospodarczej jest trudne. Czasami jestem zmęczony i zniechęcony. Wtedy przypominam sobie dlaczego to robię. Decyduję o moim czasie i zaangażowaniu. Ciężko pracuję, aby bronić tej wolności. Świadomość co mi to daje pomaga wytrwać kiedy jest trudno i potem cieszyć się rezultatami.
Wciąż mnie ciekawi moje pisanie. Uwielbiam uczyć się pisać. Czas kiedy skupiam się na tekście jest dla mnie trochę magiczny. Magiczny, bo wciąż mam w głowie obraz siebie nie piszącego, nie umiejącego składać słów i nieporadnego w przekazywaniu myśli. Długo budowałem ten wizerunek w sobie. Boję się go burzyć, bo jest przez lata mocno złączony ze mną i jednocześnie konsekwentnie to robię.
Większość czasu działam i czuję siłę sprawczą. Jestem realistą, z lekkim umiarkowanym optymizmem. Czasami jednak smucę się i niepokoję. Akceptuję to, bo jest to dla mnie nierozerwalnie połączone z byciem. Kluczowe dla mnie jest zauważyć ten stan, pozwolić sobie na przeżywanie go i jednocześnie proaktywne działanie, aby nie zostać w tym stanie zbyt długo. Mój zestaw ratunkowy to przytulanie, medytacja, ruch, ćwiczenia, pisanie, rozmowa i przekierowanie uwagi na działanie.
