Kiedy boję się przyznać do ignorancji, ograniczam ciekawość i nie pytam.
Kiedy boję się przyznać, że nie znam odpowiedzi, unikam rozmowy.
Kiedy boję się być posądzony o głupotę, nie wychylam się.
Kiedy zakładam, że pytanie jest zbyt proste, nie „wygłupiam się” z jego zadawaniem.
Kiedy wyłączam te przekonania i mówię sobie, że to jest ok nie wiedzieć, nie znać odpowiedzi, być mniej mądrym niż inni, zadawać „zbyt proste” pytania, to wtedy dzieje się magia. Włączam ciekawość, uczę się, rozwijam i poznaję świat.