Blog

Nie raz już wspominałem, że kolekcjonuję pytania. W aplikacji, w której zbieram i przetwarzam notatki, mam notatkę zatytułowaną „Nauka zadawania dobrych pytań”. Nagrałem nawet odcinek podcastu o moich ulubionych pytaniach. Uważam, że sztuka zadawania pytań pozwala mi lepiej myśleć, rozmawiać i rozumieć świat. Jest jednak pewien warunek konieczny, aby pytania mi w tym pomogły. Muszę je sobie zadać i szczerze na nie odpowiedzieć – z czym już różnie bywa. Dlaczego tak jest? I jak sobie z tym radzę?

Dzięki badaniom typu CliftonStrengths® („test Gallupa®”) nazywamy powtarzalne i dostępne dla nas sposoby działania, myślenia i odczuwania. W założeniach pozytywnej psychologii jest, że będąc świadomym tego, w czym jesteśmy dobrzy, mamy większą szansę na działanie, które charakteryzuje się łatwością i efektywnością oraz które daje nam satysfakcję. Dlaczego więc, niektóre osoby, odrzucają część talenty, które dostają w raportach i wręcz mówią, że ich nie lubią? Powodów jest wiele, ale jednym z nich jest postrzeganie ich przez pryzmat niedojrzałości, a nie tego jak wyglądają, kiedy są dojrzałe (czyli świadome, połączone z wiedzą i umiejętnością ich wykorzystywania).W karuzeli opisałem kilka przykładów, jak bardzo zmienia się postrzeganie danego talentu w zależności od tego, jak na niego patrzymy. Talenty są naszym potencjałem – warto umieć na nie patrzeć właśnie w ten sposób. Nawet jeżeli nie umiemy jeszcze ich tak wykorzystywać, to możemy się tego nauczyć.