Czasami wsparcie, to zrobiona gorąca herbata.
Czasami wsparcie, to trzymanie za rękę, kiedy dzieje się coś ważnego.
Czasami wsparcie, to przygotowanie kąpieli i zostawienie samemu.
Czasami wsparcie, to zadanie trudnego pytania, pomimo tego, że odpowiedź boli.
Czasami wsparcie, to delikatne popchnięcie, żeby zrobić coś, czego się nie chce zrobić, a po zrobieniu czego człowiek cały się cieszy.
Czasami wsparcie, to wspólne pomilczenie.
Czasami myślę o tym, jak fajnie byłoby mieć to, co mają inne osoby. Za każdym razem wtedy przypominam sobie to powiedzenie „o wchodzeniu w czyjeś buty”. Niewygodnie chodzi się w butach innych osób. Zapominam, że wejście w czyjeś buty oznaczałoby wzięcie na siebie wszystkiego od tej osoby – jej doświadczeń, radości, smutków, zdrowia i chorób, relacji i samotności. Czy chciałbym tego? Odpowiedź jest jasna – nie, wolę być sobą, z tym co mam i tym czego nie mam.
Mam obserwację związaną z wdzięcznością. Często nie dostrzegam dobrych rzeczy w moim życiu, dopóki ich nie zabraknie. Ciężko być wdzięcznym za coś, o czym się nie myśli. Czasami wystarczy, że nie mam dostępu do jakiegoś udogodnienia przez dosłownie kilka godzin i kiedy wraca, od razu widzę jak na dłoni, jak dużo dobrego mi daje. Dlatego czasami ćwiczę rezygnację z różnych wygód, aby proaktywnie przypominać sobie, że są one w moim życiu. Ćwiczenia obejmują na przykład używanie tylko zimnej wody, niesienie ciężkich zakupów w rękach zamiast samochodem, czasowe głodówki, używanie tylko telefonu, bez dostępu do komputera, zrezygnowanie na chwilę ze słuchawek bezprzewodowych.
Znaleźliśmy bardzo dobry plecak na wyjazd. Zgadzały się wszystkie parametry. Cena też była akceptowalna. Do wyjazdu mam jeszcze sporo czasu. Pan powiedział, że możemy się powstrzymać z wyborem, bo za kilka tygodni będzie nowa dostawa i będą nowe modele do porównania. Wtedy już wiedziałem, że chcę kupić właśnie ten model, który wybraliśmy – nie chciałem narażać się na dalsze porównywanie i szukanie, skoro znaleźliśmy to, co nam odpowiadało.
Deliberowaliśmy przez dłuższą chwilę jaką dolinkę podkrakowską odwiedzić. Sprawdzaliśmy co o nich piszą, jak daleko są itd. A tak naprawdę, nie to jest najważniejsze. Najistotniejsze było to, z kim tam jechałem. Niezależnie od wyboru, razem chcieliśmy spędzić czas w przyrodzie. Każda z dolinek spełniała ten warunek.
