W niektórych miejscach w sieci w moim opisie nadal można znaleźć określenie „geek produktywności”. Tak kiedyś o sobie mówiłem. Już tego nie robię. I nie, to nie będzie artykuł o tym, że już nie chcę być produktywny. Nie napiszę, że produktywność jest zła i nie warto być produktywnym. Będzie o moim zmieniającym się rozumieniu produktywności. Jak również zaprzestaniu dążenia do produktywności jako celu, a rozpoczęciu korzystania z niej jako narzędzia.
Bardzo wierzę w to, że jeżeli ja nie wybiorę najważniejszego zadania, nad którym chcę pracować, to zrobią to za mnie inni np. poprzez wysłanie mi maili. Zareaguję na nie w pierwszej kolejności, czyli zadziałam reaktywnie. Choć niekoniecznie mogą być dla mnie istotne. Dlatego całym sercem jestem za tym, aby – biorąc pod uwagę swoje możliwości, etap życia, energię, stan zdrowia, czas, którym dysponujemy – wybierać to, co najważniejsze w świadomy i odpowiedzialny sposób. Jasne, niektórzy mogą swobodnie dysponować całym swoim czasem. Inni mają ograniczenia (rodzinne, logistyczne, związane z pracą). Jednak, w większości przypadków, możemy wybrać choćby coś małego, co uważamy za najważniejsze. Jak Ty podchodzisz do wyboru tego, co dla Ciebie jest najważniejsze? Kiedy to robisz? Jakie kryteria bierzesz pod uwagę?
Kiedy zaczynałem pracę nad swoją produktywnością, postrzegałem ją jako cel (chciałem być produktywny, ale dla samej produktywności). Za każdym razem, gdy odkrywałem nowe podejście do tego, jak planować lub organizować sobie pracę, sądziłem, że znalazłem Świętego Graala działania. W swojej naiwności uważałem, że ten jeden sposób sprawdzi się u wszystkich. Minęło jednak kilkanaście lat i teraz wiem już, że produktywność jest narzędziem do osiągania tego, co dla nas ważne, a nie celem samym w sobie. Nauczyłem się też, że jesteśmy różni. Mamy indywidualne potrzeby, także w obszarze planowania, a w rezultacie – różne sposoby realizacji swoich potrzeb. Nie ma jednego idealnego sposobu, jak planować, żeby osiągać cele. Poznając siebie, można za to znaleźć własny sposób.
Pisać bloga zacząłem w czerwcu 2014 roku, czyli ponad siedem lat temu. Wciąż tworzę i publikuję tutaj nowe artykuły, mimo że czasami od różnych osób słyszę: „Już nie warto pisać bloga”. Dlaczego to robię i dlaczego nadal uważam, że warto? Opiszę Wam kilka ważnych rzeczy, które zyskuję dzięki blogowi.
Jednym z tematów, który mnie bardzo zajmuje w ostatnich latach, jest tradycyjna i alternatywna edukacja. Moja własna, ale też uczenie innych. Po rozmowie z Anną Mallek-Bojke zdanie to zapisuję już inaczej: „edukacja moja własna i uczenie się z innymi”. Temat edukacji jest dla mnie ciekawy nie tylko dlatego, że mam w top 5 talent Uczenie się (zresztą każda osoba, z dowolnym zestawem talentowym, może być zainteresowana uczeniem się, tyle że motywacje bywają różne). Uczenie się i rozwój są też na liście moich najważniejszych wartości oraz są wpisane w moją wizję życia. W tym artykule opisuję, jak alternatywna edukacja zmienia moje podejście do uczenia się. Nie mam zamiaru krytykować nauczycieli, którzy działają w bardzo określonych warunkach i których możliwości zmiany są ograniczone. Jednocześnie bardzo podziwiam nauczycielki i nauczycieli (a jest ich wielu!), którzy w tym całym systemie mają siłę, aby podjąć próbę zmiany.
